Jędrzej Chrapowicki (ur. 12 stycznia 1839, zm. 7 sierpnia 1880) – legatariusz, wnuk Afrodyty, zamożny mieszczanin w XIX-wiecznej Warszawie. Gdy Izabela Łęcka odrzuciła jego zaloty, postanowił doszczętnie zniszczyć jej życie.
Historia[]
Jędrzej urodził się w Warszawie jako syn zamożnych mieszczan. Jego matka była córką Afrodyty, a ojciec właścicielem fabryki zabawek, mającym korzenie szlacheckie. Dzięki rodzicom Jędrzej miał się łatwo – ukończył szkołę z wyróżnieniem, a dzięki odziedziczonej fabryce i urokowi osobistemu odziedziczonemu po matce wkradł się w łaski arystokracji. Dowiedział się również od matki (w tajemnicy przed ojcem), że w jego żyłach płynie boska krew, co też chętnie wykorzystywał.
Poznał wtedy Izabelę Łęcką, w której się zakochał. Ona jednak odrzuciła jego zaloty, więc Jędrzej postanowił się zemścić. Obmyślając plan, postanowił zbliżyć się do Tomasza Łęckiego i stał się jednym z jego wierzycieli. Zaczął mu się rodzić w głowie plan, który obejmował doprowadzenie Łęckich do ruiny, aby Izabela straciła wszelkie swoje wygody i musiała wyjść za któregoś z jej niezbyt zachęcających adoratorów.
Jego plan się jednak nieco zmienił, gdy pewnego dnia wybrał się do teatru. Spotkał tam nie tylko, ku swojej niechęci, Łęcką, ale również kupca, Stanisława Wokulskiego. Gdy ten spojrzał na Izabelę, Jędrzej wyczuł jego zainteresowanie i postanowił to wykorzystać. Magicznie podsycił jego uczucia, przez co Wokulski zupełnie stracił dla Łęckiej głowę i postanowił zrobić wszystko, żeby ją zdobyć. Obserwował z oddali Wokulskiego i podsycał jego uczucia w chwilach zwątpienia.
W 1879 roku poznał Aleksandrę Skrzynecką, również zamożną mieszczankę. Zbliżyli się do siebie i ostatecznie zaręczyli. Jednak do ślubu nie doszło. Gdy Jędrzej dowiedział się o tym, że Wokulski zaginął i prawdopodobnie popełnił samobójstwo, a Izabela poszła do zakonu, wcale nie odczuł ulgi z powodu zniszczenia jej życia. Przeciwnie, pojawiły się wyrzuty sumienia. Nie mogąc ich znieść, przyznał się narzeczonej do wszystkiego, także do swojego pokrewieństwa z Afrodytą. Aleksandra w opowieść o bogach nie uwierzyła, ale w to, że pomagał doprowadzić Łęckich do ruiny, już tak. Wściekła się i uznała, że nie może być z kimś takim, więc zerwała zaręczyny.
Jędrzej bardzo to przeżył i już nie umiał się pozbierać. Marzył wyłącznie o śmierci i w końcu ją spotkał. Całe życie śledziły go potwory, chociaż nie atakowały go tak często, gdyż uważały go za mniej apetyczny kąsek niż półbogów. A gdy już atakowały, bronił się spiżowym sztyletem otrzymanym od matki. Jednak pewnego dnia, gdy natknął się na grupę wygłodniałych harpii, postanowił się przed nimi nie bronić i zginął z ich rąk.
Gdy znaleziono jego ciało, uznano, że zaatakował go niedźwiedź. Został pochowany na jednym z warszawskich cmentarzy.
Wygląd[]
Jędrzej był szczupłym mężczyzną średniego wzrostu (jak na koniec XIX wieku). Miał krótkie blond włosy, które ulizywał gładko na głowie, oraz niebieskie oczy, które patrzyły tak, jakby widziały duszę człowieka. Na twarzy nosił również bokobrody. Ogólnie był uznawany za bardzo przystojnego człowieka.
Zgodnie z ówczesną modą zwyczajowym ubraniem Jędrzeja był surdut, pod którym nosił kamizelkę i koszulę, a do tego zakładał eleganckie spodnie i lakierowane buty. Wiele z jego ubrań było w odcieniach niebieskiego, gdyż był to jego ulubiony kolor. W kieszonce kamizelki trzymał pozłacany zegarek, natomiast za pazuchą surduta ukrywał sztylet z niebiańskiego spiżu.
Osobowość[]
Jędrzej był mężczyzną pewnym siebie, wiedzącym, jak wykorzystać wrodzony urok oraz wiedzę nabytą w szkole, wiedział również, czego chce od życia. Jednak ta pewność była również jego największą wadą – uważał, że to, czego pragnie od życia, po prostu mu się należy. Gdy tego nie otrzymywał, ujawniały się ciemne strony jego osobowości. Wtedy Jędrzej stawał się bardzo mściwy i skłonny po manipulacji, a do celu dążył po trupach (niemal dosłownie). Był również bardzo wytrwały w dążeniu do celu.
Jednak czasami można było dostrzec jego bardziej ludzką stronę. Gdy zorientował się, do czego doprowadziła jego chęć zemsty, odczuł bardzo silne wyrzuty sumienia. Gdy stracił wszystko, na czym mu zależało, załamał się i nie chciał już dłużej żyć.
Umiejętności[]
- Inteligencja – Jędrzej w szkole zdobywał wysokie stopnie, inteligencja pomogła mu również rozwinąć rodzinny biznes i zbliżyć się do arystokracji.
- Urok osobisty – odziedziczony po Afrodycie urok osobisty pozwalał mu łatwo zjednywać sobie ludzi.
- Umiejętność manipulacji emocjami – Jędrzej był w stanie za pomocą swojej magii podsycić emocje innej osoby. Nie wiadomo jednak, czy był w stanie zmieniać emocje lub manipulować emocjami niezwiązanymi z uczuciami romantycznymi.
- Posługiwanie się sztyletem – jego półboska matka nauczyła go posługiwać się sztyletem z niebiańskiego spiżu, by umiał ochronić się przed potworami.
- Widzenie przez Mgłę – jako legatariusz Jędrzej częściowo widział przez Mgłę. Pozwalało mu to rozpoznawać potwory.
Słabości[]
- Pycha – Jędrzej był zbyt pewny siebie, co sprawiło, że ostatecznie najbardziej zrujnował życie nie Łęckim, a sobie.
Relacje[]
Ojciec[]
Z ojcem Jędrzej miał całkiem dobre relacje. Pan Chrapowicki uczył syna wielu rzeczy, w tym tych przydatnych w roli właściciela fabryki. Jędrzej go bardzo ceni i szanuje. Nie wyjawił mu jednak prawdy o swoim pochodzeniu.
Matka[]
Matkę Jędrzej bardzo kocha i przez fakt, że oboje są spokrewnieni z Afrodytą, jest z nią jednak bliżej niż z ojcem (choć publicznie się do tego nie przyznaje, gdyż mężczyźnie jego pokroju wypada bardziej chwalić ojca). Ich pochodzenie od bogów jest ich wspólnym sekretem, którego nikomu nie zdradzają. Matka nauczyła również Jędrzeja sztuki przetrwania: pokazała mu, jak posługiwać się sztyletem i podszkoliła w używaniu jego naturalnych zdolności.
Izabela Łęcka[]
Jędrzej był zakochany w Izabeli i starał się o jej rękę. Jednak gdy go ostatecznie odrzuciła, mężczyzna ją znienawidził i zapragnął okrutnej zemsty. Poświęcił jej naprawdę sporo czasu, ale na marne – kiedy teoretycznie dopiął swego, nie poczuł ulgi, a zaczął żałować, że to zrobił. Nie przyznał się jednak Łęckiej do winy.
Aleksandra Skrzynecka[]
Jędrzej poznał Aleksandrę na pewnym balu i od razu się sobą zainteresowali. Po kilku miesiącach znajomości mężczyzna poprosił ją o rękę, a Skrzynecka przyjęła zaręczyny. Jędrzej bardzo ją kochał i jej ufał, na tyle nawet, że wyznał jej prawdę o zemście na Łęckich. Gdy ona, wściekła na niego, zerwała zaręczyny, Chrapowicki nigdy się po tym nie pozbierał.
Ciekawostki[]
- Imię Jędrzej jest wariantem imienia Andrzej. Przez to niektórzy błędnie uważali, że mężczyzna ma na imię Andrzej.
- Postać Jędrzeja stanowi skrzyżowanie Riordanverse i uniwersum z powieści „Lalka” autorstwa Bolesława Prusa.
- Zrobienie ogólnie postaci crossoverowej zostało podyktowane tematem konkursu na fanowską postać.
- Uniwersum „Lalki” zostało wybrane ze względu na fakt, że jest to jedna z ulubionych lektur autorki, ponadto w czasie tworzenia postaci Jędrzeja autorka była niedawno po rereadzie tejże powieści.