Ten artykuł jest jedynie nierozbudowanym zalążkiem artykułu. Oto sekcje, które wymagają uzupełnienia lub dodania: Apollo i Boskie Próby, Charakter, Umiejętności.
Jeśli możesz, podejmij się misji rozbudowania go, aby Grover dostał puszkę.
Och, Gajo, opiekunko wszystkich duchów przyrody, wysłuchaj mnie! Ocal mnie, bym nie musiała zostać kochanką tego boga!
— Prośba Dafne do Gai o ratunek; Greccy bogowie według Percy'ego Jacksona
Dafne – najada, jedna z córek jednego z Potamoi – Penejosa. Była jedną z największych miłości boga Apollina.
Historia[]
Mitologia[]
Pewnego popołudnia Apollo przechadzając się po Olimpie natknął się na syna Afrodyty, boga miłości Erosa, który pod postacią amorka (małego dziecka ze skrzydełkami na plecach) „bawił się” swoim łukiem i strzałami. Apollo uznał ten widok za niezwykle komiczny i pod jego wpływem wybuchnął niekontrolowanym śmiechem, po czym zaczął wyśmiewać się z dziecięcej formy, umiejętności strzeleckich oraz miniaturowego łuku Erosa, które to uznawał za śmieszne w porównaniu do jego umiejętności i złotego łuku, który bóg poezji wzniósł do góry dla podkreślenia swojej wielkości. Eros choć przyjął przyjazne oblicze, w środku był przepełniony wściekłością na boga słońca w efekcie czego udał, że przyznaje rację Apollinowi, jednak naprawdę poprzysiągł na nim zemstę za odniesioną zniewagę.
Następnego dnia, gdy Apollo szedł brzegiem rzeki w Tesalii w porze popołudnia, Eros ukryty przed wzrokiem syna Zeusa wystrzelił złotą strzałę miłości prosto w serce Apollina, gdy ten znajdował się nieopodal kąpiącej się Dafne. Na skutek strzały Erosa Apollo stracił panowanie nad sobą i zapragnął zdobyć serce najady, to też od razu wyznał jej miłość oraz poprosił ją o rękę, czym spłoszył nimfę. Gdy ta odmówiła i zapragnęła oddalić się od boga; ten nie zamierzając odpuścić zaczął biec za nią, co chwila przystając na krótko w celu wygłaszania coraz to nowych wyznań swojej miłości, aż ostatecznie Dafne zawędrowała na skraj klifu, który uniemożliwiał jej dalszą ucieczkę. Mając do wyboru przystanie na propozycję boga, który z każdą chwilą znajdował się coraz bliżej jej lub skoczenie w przepaść i tym samym poniesienie śmierci, najada zaczęła wznosić modły ku Gai, która była opiekunką wszystkich duchów natury. Ta wysłuchała błagania nimfy i w chwili, kiedy Apollo objął Dafne ta zamieniła się w drzewo laurowe ku rozpaczy olimpijczyka. Po tym wydarzeniu Apollo ze złamanym sercem oświadczył, że choć nie udało mu się zdobyć jej miłości, nadal będzie ją kochał i uczynił jej liście na wieki symbolem zwycięstwa.
Apollo i Boskie Próby[]
Ukryta wyrocznia[]
Dafne była często wspominana przez Apollina w trakcie jego początków całkowitego życia jako najzwyczajniejszy śmiertelnik. Najpierw syn Zeusa określił ją jako jedną z jego dwóch największych miłości i wyznał, że nadal potajemnie opłakiwał jej stratę, do tego stopnia, że za każdym razem ilekroć ją sobie przypominał – celowo jak również i niezamierzenie – był bliski urojenia łez. Podczas, gdy początkowo dalej obwiniał Erosa za swoją stratę, Apollo później przyznał się w pieśni, że nie było nikogo, kogo mógłby winić poza sobą, ponieważ powinien był pozwolić jej odejść, gdy ta odrzuciła jego zaloty.
Wygląd[]
W Greckich Bogach według Percy'ego Jacksona Dafne została opisana jako piękna kobieta o typowym wyglądzie najad. Jednak ze względu na strzałę miłości Erosa, kiedy Apollo pierwszy raz ją zobaczył, pomyślał, że jest jeszcze piękniejsza niż Afrodyta.
W Ukrytej Wyroczni Apollo opisał Dafne jako piękną kobietę o jasnej karnacji, z zielonymi oczami, lekko zakrzywionym nosem i pachnącą liliami. Promieniowała nimfim urokiem, podobnie jak Meg McCaffrey – która, jak twierdził Apollo, mogłaby być jej córką.
Ciekawostki[]
- Od jej imienia pochodzi gatunek driad drzew laurowych, dafnejad.
Występowanie[]
- Greccy bogowie według Percy'ego Jacksona,
- Ukryta wyrocznia (wspomniana),
- Tajne akta Obozu Herosów (wspomniana),
- Mroczna przepowiednia (wspominana),
- Labirynt ognia (wspominana).