Ten artykuł jest jedynie nierozbudowanym zalążkiem artykułu. Oto sekcje, które wymagają uzupełnienia lub dodania: Historia, Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy, Olimpijscy Herosi, Apollo i Boskie Próby, Charakter, Wygląd.
Jeśli możesz, podejmij się misji rozbudowania go, aby Grover dostał puszkę.
Kiedy tracą moc, a ich święte miejsca znikają. Dzika przyroda, mój drogi Groverze, jest teraz tak rzadka, tak rozsypana po świecie, że żaden bóg jej nie ocali. Moje królestwo przeminęło. Dlatego właśnie potrzebuję, żebyś poniósł wiadomość. Musisz wrócić do rady[…]. Muszą przestać czekać na to, że przyjdę i ich wybawię. Nie mogę tego zrobić. Ocalenie leży w waszych rękach.
— Pan do Grovera Underwooda; Bitwa w Labiryncie
Pan (zwany także Ajgipan) – grecki bóg, opiekun lasów, pól, dzikiej przyrody[1]. Opiekun pasterzy i ich trzód. Jego rzymskim odpowiednikiem jest Silvanus. Jest też przedstawiony jako bóg potencji seksualnej, okrutny w zaspokajaniu swoich pragnień. W Rzymie utożsamiany z bogiem Faunusem. Satyr. Syn Hermesa.
Historia[]
Pan, gdy jego ojciec przedstawił go na Olimpie, został wyśmiany przez boga, z powodu swojego wyglądu.
Dlatego też żył w lasach i górach. W Grecji stale dodawano mu nowych funkcji – był lekarzem, wieszczem, ale jednocześnie uwielbiał muzykę i zabawę. Był zwinny i słynął z umiejętności tanecznych. Cenił sobie towarzystwo nimf i w wielu się zakochał. Jednak one nim gardziły, tylko jedna go kochała – Pytis. Jednak bóg Boreasz także zapałał uczuciem do nimfy. Pytis wolała Pana, a wściekły bóg wiatru zrzucił ją ze skały, a potem nimfa zmieniła się w sosnę. Od tej pory drzewo to jest symbolem satyra.
Inna nimfa, w której także zakochał się Pan, miała na imię – Syrinks, uciekając przed bogiem zamieniła się w trzcinę. Satyr rozpoznał ją i zrobił z niej instrument, który nazywa się "fletnią Pana", lub od imienia jego ukochanej ,,Syringą'' oraz ,,Syrinksem''.
Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy[]
W serii marzeniem wszystkich satyrów jest odnalezienie czczonego przez nich Pana. Odnajduje go w końcu Grover, razem z Percym, Rachel, Annabeth, Nikiem i Tysonem. Jednakże Pan mówi im, że jego czas się skończył – niewiele pozostało już dzikiej natury. Po jego śmierci, duch boga wstępuje w ciała wszystkich obecnych, a Grover wykorzystał jeden z jego darów w Bitwie o Labirynt. Później członkowie Rady Starszych nie mogą uwierzyć w śmierć boga i oskarżają Grovera o kłamstwo.
W książkach o Percym Pan został przedstawiony jako pokojowo nastawiony, przyjazny, spokojny i dobry bóg, co sporo się różni od wizerunku, jaki znamy z mitologii greckiej.
Wygląd[]
Oczy miał błękitne jak niebo, a jego kędzierzawe włosy były białe, podobnie jak spiczasta bródka. Nawet koźla sierść na jego nogach była przyprószona bielą. Rogi miał ogromne: lśniąco brązowe i zakręcone.
Pan przed wygaśnięciem miał kręcone białe włosy i zarost. Oczy boga były niebieskie i przypominały niebo. Rogi satyra były duże i lśniąco brązowe. Satyr na szyi nosił piszczałki z trzciny. Kiedy bóg wygasł, zamienił się w białą mgiełkę[2].
Ciekawostki[]
- Aby ukryć się przed Tyfonem, przemienił się w kozę z rybim ogonem.
- Śmiech boga przypominał pierwszy wiosenny wiatr[2].
Występowanie[]
- Złodziej pioruna (wspomniany),
- Morze Potworów (wspomniany),
- Klątwa tytana (wspomniany),
- Bitwa w Labiryncie,
- Przewodnik po Świecie Herosów,
- Znak Ateny (wspomniany),
- Krew Olimpu (wspomniany),
- Greccy bogowie według Percy'ego Jacksona,
- Greccy herosi według Percy'ego Jacksona,
- Labirynt ognia (wspomniany).