Ten artykuł jest jedynie nierozbudowanym zalążkiem artykułu. Oto sekcje, które wymagają uzupełnienia lub dodania: Berło Serapisa i inne opowiadania.
Jeśli możesz, podejmij się misji rozbudowania go, aby Grover dostał puszkę.
Oczywiście! A raczej rządziłem i wkrótce znów będę rządził. Ale kimże ty jesteś, żeby krytykować moje wybory modowe? Greckim herosem, sądząc po zapachu, noszącym broń z niebiańskiego spiżu i egipską laskę z Domu Życia. Kim zatem jesteś: herosem czy magiem?
— Serapis do Annabeth; Berło Serapisa
Serapis (także Sarapis) – synkretyczne bóstwo hellenistycznego Egiptu, łączące cechy niektórych bogów egipskich (m.in. Ozyrysa) i greckich (m.in. Zeusa, Posejdona i Hadesa). Pierwotnie był pomniejszym egipskim bóstwem rolnictwa, które zostało z czasem zapomniane przez starożytnych Egipcjan.
Historia[]
Przeszłość[]
Niewiele wiadomo na temat przeszłości Serapisa. Jak sam wspomniał był on pierwotnie pomniejszym wiejskim bóstwem w starożytnym Egipcie, jednak nikt o nim nigdy nie słyszał przez co został z czasem zapomniany, aż Ptolemeusz I odkrył jego posąg i uczynił nowym głównym bogiem Egipcjan i Greków. Wtedy też Serapis zaczął żywić się istotami innych bogów Egiptu i Grecji, aż zdołał urosnąć w siłę na tyle, by stopniowo zajmować ich miejsca. Zdołał nawet przejąć władzę w Podziemiu obalając tym samym Hadesa i Ozyrysa oraz stać się mężem Izydy.
Rządy Ptolemeuszy[]
Okres świetności rządów Serapisa nad bogami i śmiertelnikami przypadł na czasy panowania Ptolemeusza I, zaś sam bóg istniał do końca rządów ostatnich władców z dynastii Ptolemeuszy. Początkiem końca rządów Serapisa było staranie dawnego generał Aleksandra Wielkiego Ptolemeusza I do uczynienia z siebie samego boskiego króla. Próbując zyskać nieśmiertelność Ptolemeusz za pomocą mieszanki greckiej i egipskiej magii, rzucił na siebie zaklęcie mające uczynić z niego boga, jednak owe zaklęcie uderzyło w niego ze zdwojoną mocą obkładając zarówno Ptolemeusza I jak i wszystkich jego potomków klątwą, która sprawiała, że hellenistyczni władcy Egiptu stawali się coraz słabsi a ich pozycja nikła razem z nimi. Identycznie działo się z osobą Serapisa, złączonego z dynastią Ptolemeusz, której był boskim patronem. Wraz z pogarszaniem się pozycji i wpływów Ptolemeuszy, pozycja i wpływy Serapisa nikły na znaczeniu i ulegały zapomnieniu. Ostatecznie cała pozycja Ptolemeuszy na arenie władców z nad morza Śródziemnego i ich władza w kraju oraz władza i pozycja Serapisa jako najwyższego z bogów Greków i Egipcjan spotkały koniec, gdy ostatnia władczyni Egiptu Kleopatra Wielka (Kleopatra VII Filopator) straciła wszystko na rzecz Rzymian. Na skutek tych wydarzeń kult Serapisa na nowo zostawał z biegiem lat zapominany a sam bóg wygasł zwracając tym samym zdobyte niegdyś pozycje wśród bogów na rzecz ich prawowitych właścicieli.
Wygląd[]
Serapis miał dość masywną sylwetkę o muskularnych ramionach i był zaopatrzony w dudniący męski głos oraz krzaczaste brwi. Jak zauważyła sama Annabeth jego rysy przypominały jej kilku Olimpijczyków: Zeusa, Posejdona, Hadesa. Również w jego uśmiechu córka Ateny dostrzegła coś co przywodziło jej na myśl nawet jej matkę boginię mądrości. Na głowie boga znajdował się kalatos – walcowaty kosz z wikliny pełen ziaren; symbol jego władzy nad Podziemiem, który z daleka przypominał Annabeth cylinder w stylu Abrahama Lincolna, doniczkę a nawet rurę od wyciągu kuchennego.
Charakter[]
Ale Serapis był inny. Jego osobowość była fundamentalnie niewłaściwa – jakby sama jego obecność wywracała świat Annabeth do góry nogami.
— Berło Serapisa
Serapis pozostaje dość złożoną i zarazem enigmatyczną postacią a nawet, wręcz sprzeczną zarówno pod względem swojej osobowości jak i całokształtu. Jak przyznała sama Annabeth, Serapis był całkowicie inny niż wszystkie inne mityczne bóstwa jakie spotkała w swoim życiu do chwili ich spotkania. Podczas rozmowy z córką Ateny potrafił w jednej chwili spoglądać na nią gniewnie a w następnej wybuchać radosnym, wręcz szaleńczym śmiechem czym wprawiał córkę Ateny w stan zakłopotania i niepewności.
Ciekawostki[]
- Po tym, jak obalił Hadesa, uczynił Cerbera swoim berłem.